Dag 14 van 34 naar 11 graden Celsius

Vandaag dus de langste rit, ruim 480 km. Om 9:00 uur rijden we weg. Het is al meer dan 30 graden. Onze eerste stop in Death Valley is Zabrisky Point, een prachtige plek met zandkleurige rotsen welke uit zand lijken te bestaan maar dus daadwerkelijk rotsen zijn.

Hierna zo’n 60 km heen en weer gereden naar Badwater Basin, een zoutmeer waar ik ook nog nooit geweest was, we rijden inmiddels al zo’n 86 meter onder zeeniveau, goed voor het heetste plekje van Noord Amerika, gelukkig valt het vandaag wel mee met slechts 34 graden, want meer dan 50 graden is hier geen uitzondering.

Daarna door naar Stove Pipe Wells waan we coffee met bananacake nemen.

Daarna door naar Father Crowley Vista Point. dit is een mooie Canyon die door de US Airforce ook gebruikt wordt als oefengebied. Heb hier ooit 2 F15 straaljagers op ooghoogte op de zijkant doorheen zien jagen, machtig mooi. Helaas hadden we dit geluk vandaag niet.

Als we hierna Dead Valley uitrijden hebben we nog zo’n 225 km te gaan door voor mij bekende plaatsjes als Lone Pine, Big Pine en Bishop, hier al vaak geweest en overnacht tijdens mijn motor groepsreizen. In Bishop stoppen we uiteraard bij Eric Schat’s bakkerij. Een van de nazaten van een bekende Utrechtse Bakkers familie en o.a. begonnen met de verkoop van Nederlandse producten zoals daar zijn Gevulde koeken, kokosmakronen, volkorenbrood maar ook vele andere internationale bakproducten uit de hele wereld. En dit is een groot succes want de deur wordt er werkelijk plat gelopen.11 jaar geleden heb ik Eric Schat, persoonlijk ontmoet en gesproken. Aardige vent hij gaf ons een rondleiding door de bakkerij en we kregen broden en een doos met kilo’s roomboter gratis mee. Omdat we niet wisten wat ermee te doen op de motor, hebben we beleg gekocht en de volgende morgen op de parkeerplaats van ons hotel met gebruikmaking van de tafel en stoelen uit onze hotelkamer in Lone Pine een gratis ontbijt verzorgd voor al onze gasten in de groep, was een groot succes. Helaas hoorden we dat de man vorig jaar oktober is overleden.

Na deze onderbreking nog 100 km te gaan naar Lee Vining waar we op een camping aan Mono Lake overnachten. Hier is het slechts 11 graden, dus de kurze hose maar ff opgeborgen voorlopig.

Op onze plek staat ook een BBQ en we hebben nog briketten, dus besluiten we deze maar eens ff aan te steken. Maar dat wordt een deceptie die dingen zijn met geen mogelijkheid meer in de brand te krijgen, terwijl ze een paar dagen geleden nog gingen als een vulkaan.

Het zijn exemplaren waarbij je geen aanmaakmateriaal nodig hebt, dit zit al in de kolen. Vermoedelijk is dit spul verdampt ondanks dat de zak goed dicht zat, ik kan het anders niet verklaren. Zelfs met papier, ondanks het kampvuur verbod zijn ze niet aan de gang te krijgen. Helaas, gelukkig kwamen de pas gekochte set van 3 antiaanbak koekenpannen nu goed van pas.

Morgen naar de sneeuw op 3200 meter hoogte.

Dag 13 zonder ongelukken

Na een warme en korte nacht, want mijn wekker stond op 5:50 uur vanwege de GrandPrix van Monaco die hier om 6:00 uur ‘s morgens begon.

Dus heerlijk in bed via de F1TVPro App op mijn iPad en het geluid via grandprix radio op mijn iPhone via de Airpods naar de race kijken. Alhoewel ik de wekker ook wel drie kwartier later had kunnen zetten vanwege de uitstel van de start door de regen.

Deze wachttijd toen maar benut om alvast te gaan douchen en de rode vlag situatie enige tijd later om de afvalwater tanks van de camper te legen.

Win win situatie dus.

Om negen uur vertrokken voor een rit van zo’n 349 km naar Armagosa Valley, voor de kenners we staan nu tegenover het Aria51 tankstation op een redelijke woestijn camping.

Maar we hebben wel eerst een ommetje gemaakt door Lake Mead Recreation area en bezoeken daar het mooie Valley of Fire Statepark hier wordt op de eerlijkheid van de bezoekers gerekend, je moet nl de entree van $15 zelf in een envelopje doen waar je jouw kenteken opgeschreven hebt en dit in een bus deponeren, vermoedelijk zou dit in NL niet gaan werken en vrees dat de bus met envelopjes ook niet hufter proef genoeg was geweest.

Yvonne en ik besluiten om in het park ondanks de tegenstrijdige waarschuwingen en temperatuur van boven de 30 graden een trail van slechts 2 km te gaan lopen met een hoogteverval van ook slechts 30 meter. Ik vond het wel al vreemd dat je hier een uur voor moest uittrekken. We begonnen door mul zand en direct daarna ging de route, want van een pad kon je niet spreken, behoorlijk naar beneden. Ik vond dit behoorlijk tricky met al die ongelijke afstapjes waar je soms handen en voeten bij nodig had. Na enige tijd heb ik besloten om niet verder te gaan, ik vond het risico in mijn vakantie een blessure op te lopen aan enkels o.i.d. te groot. Voor Yvonne was het alleen ook onverantwoord om door te gaan, dus uiteindelijk samen toch maar rechtsomkeert gemaakt. Uiteindelijk bleken we toch nog bijna de helft van de 2 km te hebben gelopen en geklauterd.

Toen de reisroute vervolgd naar Las Vegas waar we ons avontuur zijn begonnen alweer 13 dagen geleden. Net voor Las Vegas slaan we echter af naar het noorden, aangezien de benzineprijs naar mate we verder naar het westen gaan omhoog schiet van zo’n $4,49 naar wel mogelijk meer dan $7.00 per Gallon, heb ik op gasbuddy.com eens even gezocht welke pomp het goedkoopste is waar onze route langskomt. Ik vind er zowaar een vlak bij de afslag waar de prijs (slechts) $5,59 bedraagt. Dus wij eraf en wat blijkt die website Gasbuddy verteld geen leugens, we wanen ons direct in het Luxemburg uit de tijd dat we nog met de sleurhut naar Frankrijk reden, er staat nl een file van 5 rijen dik van tientallen auto’s te wachten. We nemen ons verlies en rijden door naar de camping, waar uiteindelijk $5,79 moet worden betaald, toch ook nog niet zo gek als je rekent op $7.00.

Bij het inchecken op de camping worden we welkom geheten door een ADHD Amerikaan met humor.

Morgen gaan we voor de langste rit van deze reis zo’n 480 km ia Death Valley naar Lee Vining aan Mono Lake onderaan de Tiogapas die sinds 27 mei gelukkig weer open is gesteld en wat ons daarmee een omweg bespaart.

Morgen meer.

Dag 12 Memorial-Day en zijn beperkingen

Vandaag een rit van 280 km via Zion Nat Park naar Beaver Dam een gehucht langs de I15 tussen St George en Mesquite.

Het is nu 20:25 uur en nog 30 graden dus komende nacht de airco maar weer aan op standje Rijkjavik.

Ook maar weer eens een keer getankt, het verbruik gaat prima, nog steeds 1 op 2,6. Toen we na een voor mij bekende koffiestop net voor Zion aankwamen en even later bij de ingang zagen we veel auto’s rechtsomkeer maken, de parkranger vroeg ons wat we van plan waren in het park. Aangezien die plannen het daglicht wel konden verdragen en wij alleen op doortocht waren, mochten we doorrijden met dien verstarde dat we nergens mochten stoppen.

Dit was omdat het Memorial-day was en het ongelooflijk druk was in het park. Ik weet nu dus ook de reden dat ik maanden geleden al geen camping hier kon vinden die nog plaats had

In dit park is echter ook een tunnel waar je met een camper van 12’ hoog alleen in het midden rijdend doorheen kunt, aangezien deze tunnel in het midden 13’ en aan de zijkanten slechts 11’ hoog is. Dus wordt het verkeer stilgezet aan beide kanten en mag je tegen betaling van $15 dan door de lange tunnel in het midden rijden. Maar wat schets onze verbazing? Vanwege Memorial-day was dit vandaag gratis.Yvonne reed en vond dit best een enigszins spannende ervaring, maar het ging prima, wamt de airco zit nog op het dak.

Vervolgens in Hurricane maar weer een Walmart opgezocht voor de nodige proviand en een snoertje voor Gerrit zijn Philips scheerapparaat welke hij vermoedelijk vergeten is uit NL

Aangezien dat niet los te koop is heeft hij nu een bus scheerschuim en een aantal scheermesjes gekocht. Ik kan niet wachten tot zijn Philips leeg is, want ik ben gek op bloed. Het gezegde luidt nl niet voor niets Jeuk is leuk, Bloed moet en voor de variatie irritatie.

Overigens ook opmerkelijk te zien dat de Walmart nog steeds duizenden plastic tasjes verstrekt, bijna ieder artikel wordt door de caissière middels een carroussel met tasjes ingepakt.

Misschien iets voor Groen links om hier eens een studiereis voor te gaan maken naar de VS, maar wel met een roeiboot natuurlijk, kunnen ze misschien Greta Thunberg vragen als stuurvrouw of roeister?

Ohja aangezien ik geen smileys toegevoegd krijg aan mijn verhalen ff de waarschuwing aan iedereen om niet alles wat ik schrijf al te serieus te nemen.

Morgen richting Death Valley

Dag 11 Met veel onverwachte zaken

Vandaag een mooie rit naar Bryce Canyon via Escalante Grand Staircase National Monument.

Plotseling ziet Gerrit links van de weg een motorfiets liggen met de wielen omhoog.

We kunnen niet direct stoppen door de vele bochten hier, 150 meter kon ik de camper op een recht stuk weg langs de berm parkeren, alarmlichten aan en samen naar de motor gelopen, want rennen zit er op onze leeftijd niet meer in.

Als we bij de motor komen voel ik aan het motorblok dat deze nog warm is, we zien echter nergens een bestuurder liggen in het bos intussen stopt er ook een auto en samen schreeuwen we op zoek naar een gewonde bestuurder, echter we krijgen geen enkele reactie. Gezamenlijk met de Amerikaan zet ik de Harley Davidson rechtop welke bijna niet beschadigd is en waar de verlichting zelfs nog van brandt. Inmiddels zijn er ook 2 andere motorrijders gestopt en willen we de motor gezamenlijk weer op de weg zetten. Dan duikt er plots een jonge vent op uit het bos met een groepje mensen die hij ergens is wezen ophalen voor hulp, w a nt hij bleek van de weg geraakt en kon de motor alleen niet meer rechtop krijgen. De beste man had overigens geen motorkleding aan en een helm heb ik ook nergens kunnen ontdekken.

Het is vreselijk druk overal en we kunnen met de camper dan ook nergens parkeren in het park, we moeten hem daarom bij het bezoekers centrum parkeren om met een shuttlebus naar Sunrise point te gaan om daar de Queens Garden Trail te gaan lopen met zijn 3en.

Als we net van start zijn gegaan komt Yvonne tot de conclusie dat het voor mensen met heftige hoogtevrees een onmogelijke opgave gaat worden. Ze besluit dan ook na enige meters op eieren te hebben gelopen, niet verder te gaan.

Alie en ik gaan onbevreesd de 98 meter over een afstand van 1,4 km verder naar beneden.

Het is prachtig, als we echter weer naar boven moeten wordt het toch wel een iets ander verhaal

Met name Alie met haar 1,5 long heeft de grootste moeite om ook al door de ijle lucht boven te komen. Maar met wat extra puffertjes en wat duwhulp van mij komen we uiteindelijk toch boven.

Hierna weer met de bus terug naar de camper waar Gerrit ons al staat op te wachten.

Daarna weer terug naar Canonville waar we vanmiddag al hebben ingecheckt op de camping, want de campings bij Bryce waren maanden geleden al volgeboekt.

Maar we hebben vanmorgen besloten vanavond Pizza te gaan eten, ook daar een half uur buiten in de rij voor een tafel. Als we de prima pizza overigens nog zitten te kauwen krijgen we de rekening al gepresenteerd, typisch Amerikaans snel eten en wegwezen.

Nu weer op de camping aan de koffie en het bier uiteraard.

Morgen naar Zion als dat niet vanwege drukte wordt afgesloten tenminste.

Dag 10 alweer

Vandaag een rit van zo’n 288 km voor de boeg naar ons eindpunt in Torrey.

Onderweg doen we ook een voor ons nieuw park aan.

Namelijk Goblin Valley State park op zo’n 200 km rijden vanaf Moab ons vertrekpunt van vandaag.

De navigatie kaarten blijken echter niet te kloppen en de afslag hier naar toe komt 15 km eerder dan gedacht, dat betekent echter ook dat de rit van vandaag toch wat langer wordt.

Als we bij de kassa komen blijkt de entree toch wel zo’n $20 te bedragen,en dit is best opmerkelijk, in het verleden waren de State parken of gratis of rekenden slechts een klein bedrag, bv $5. De nationale parken waren altijd veel duurder maar kon je met een parkenpas van $80 door heel Amerika verder gratis bezoeken.

Waarom dit verhaal over geld? Als je $20 moet betalen voor slechts een uitzichtpunt wordt het toch wel heel onaantrekkelijk om zo’n statepark te bezoeken. Bij de vorige State parken kreeg ik op vertoon van mijn postactieven pas van defensie nl 50% korting op de toegangsprijs, deze parkranger had vermoedelijk niets met ex defensie medewerkers. Overigens krijg ik bij bv de Denny’s restaurants ook altijd 10% korting op de hele rekening hiermee.

Maar goed ondanks de wat hoge prijs is het uitzichtpunt weliswaar niet het geld maar de moeite wel waard.

Hierna weer verder richting Capitol Reef, maar we besluiten als lunch dit keer een vette cheeseburger te halen met daar bij een Strawberry Milkshake, welke echter wordt geleverd als een beker ijs met een lepel ipv een rietje. Als ik de dame vraag of dit wel een milkshake is, kijkt ze me aan of ze water ziet branden. Dus laat maar we lepelen de milkshake wel op.

Ik kom hier ook in gesprek met een motorrijdend echtpaar waarvan de vrouw verteld Nederlands voorouders te hebben, op mijn vraag wat daarvan de naam is, zegt ze Mentel.

Ik laat haar een foto zien van Bibian Mentel en vertel haar dat ze wereldberoemd is in Nederland. Ook hebben ze beiden dezelfde huidskleur, de vrouw vindt het zeer interessant en gaat haar levensverhaal zeker opzoeken en lezen beloofd ze me.

Hierna dan eindelijk doorgereden naar Capitol Reef, hier de gebruikelijke bezienswaardigheden bezichtigd. Bij aankomst in Torrey eerst maar weer tanken, deze camper zuipt me een partij benzine dat mag enige naam hebben, ik word er bijna depressief van, deze tank 313 km gereden en 113 liter verbruikt,dat is dus 1 op 2,8 is toch niet normaal meer Gelukkig heb ik nooit last gehad van vliegschaamte, en nu dus ook niet van camperschaamte. Waar ik me hierdoor wel zal moeten gaan schamen is het saldo van onze spaarrekening vrees ik. Maar gelukkig hoeven we die hier niet aan de grote klok te gaan hangen.na het tanken ook nog wat boodschappen gedaan in de dorpssuper en naar de camping, we hebben alweer een prachtige plek met een mooi uitzicht op een prachtige zonsondergang.

Laterrrrr

Dag 9 Een dag rond Moab

Vandaag weer vroeg op, 7:00 uur om precies te zijn wat in de praktijk zelfs 6:30 uur blijkt te worden.

Het Parkbeheer heeft nl in al zijn Amerikaanse wijsheid bedacht dat je sinds dit jaar een permit moet aanvragen via internet met een bepaald tijdslot om het park in te mogen.

Ik heb dit al 2 maanden geleden aangevraagd voor dit Arches Nat Park.

Dit is om de aantallen gasten te regulieren omdat het anders te druk wordt.

Wij mogen daarom alleen tussen 9:00 een 10:00 uur naar binnen om dan vervolgens wel de hele dag te mogen blijven.

Als we dan na een rit van zo’n 30 km aankomen bij het park staat er al een tweetal rijen voor de ingang, en duurt het toch best wel enige tijd voor we de kassa zijn gepasseerd.

Als er iemand is die het mij kan uitleggen dan hoor ik het graag.

Maar goed Arches is een prachtig park met het meest fantastische natuurschoon.

We rijden en lopen hier de hele ochtend rond en verlaten dan het park om verder noordwaarts te rijden naar Dead horse point State park. Wat ook voor ons het eerste bezoek wordt. Ook dit is weer een prachtig park met uitzicht op de Colorado rivier wat wel enigszins wat weg had van de Grand Canyon.

Kortom het was weer een prachtige dag waarin we totaal toch weer zo’n 250 km hebben afgelegd.

We staan vannacht weer op dezelfde camping als afgelopen nacht.

Ohja en met de vinger van Yvonne lijkt het goed te gaan.

Morgen een ritje van 280 km voor de boeg naar Torrey via Capitol Reef Nat Park.

Ik hoop niet dat ik jullie teveel mailtjes heb bezorgd de laatste tijd want het uploaden van de foto’s is soms een hele opgave

Speak you guys later.

Dag 8 Een lange maar prachtige rit

Na een koele nacht om 7:00 uur opgestaan want we hebben vandaag een langere rit voor de boeg, 388 km om precies te zijn naar Moab

Maar eerst maar weer eens proviand inslaan voor de komende dagen.

We doen dit deze keer bij de supermarkt van de Navajo tribe in Gouldings, opmerkelijk wamt deze is gevestigd in een modern gebouw en niet in de verwachtte wigwam.

We slaan eten in voor 3 dagen waaronder vlees en briketten voor de BBQ.

Overigens opvallend dat hier bij de Native people het dragen van die verrekte mondkapjes overal verplicht is, onze gids gisteren vertelde dat maar liefst 30% van de ouderen is overleden aan Covid, wellicht is dat de reden en zijn ze ook niet gevaccineerd, want de medicijnman speelt hier nog een grote rol.

Dan kunnen we eindelijk op pad, allereerst naar Mexican Hat een rots in de vorm van een hoed op een andere rotspunt en daarna naar Goosenecks in de San Jose rivier en is zo’n soortgelijke meander als Horseshoe Bend in de Colorado bij Page.

Maar wel wat minder groots en minder mooie kleuren.

De route is verder best mooi en afwisselend met prachtige vergezichten.

Na zo’n 220 km slaan we links af richting Canyonlands Nat Park, hiervoor moeten we 66 km een doodlopende weg afrijden en deze uiteraard ook weer terug rijden.

Ik ben hier zelf ook nog nooit geweest het blijkt een adembenemend mooi park te zijn. Bekijk later de foto’s maar om een indruk te krijgen.

Hierna weer verder richting Moab waar we 2 nachten zullen verblijven.

Als we willen BBQn blijkt er geen geschikte BBQ aanwezig te zijn. De campingbazin regelt echter direct dat er een man komt om ons van alle benodigde privé spullen te voorzien.

Dus vanavond voor het eerst gezellig gebbqt met zijn vieren.

Helaas loopt Yvonnen wel een fikse houtsplinter onder de nagel van haar vinger op van de tafel en het valt nog niet mee om deze eruit te peuteren, al met al is ze daar met onze hulp en gebruik making van pincetten, naalden, nagelknippers en kopjes met water en zeep zo’n 2 uur mee bezig geweest. Nu maar hopen dat het niet gaat ontsteken. Na dit drama aan de koffie gegaan en daarna deze geslaagde operatie uitbundig gevierd met een paar Budweisers .

Tot mojn

Dag 7 Monument Valley

Vandaag alweer een korte rit voor de boeg, slechts zo’n 200 km naar Monument Valley.

Een van mijn favoriete plekken als het om natuurpracht gaat.

Het is vandaag bewolkt en een stuk kouder dan gisteren, de meter tikt nog maar net de 20 graden aan, toch maar de kurze hose aangehouden?

We gaan vandaag ook een uur vooruit in de tijd omdat we een tijdzone overgaan en daardoor het tijdverschil met NL nog maar 8 uur is.

Gelukkig maar dus dat het een kort ritje is want je verliest zo maar 1 uur in 1 seconde.

Gerrit rijdt vandaag tot aan Kayente waar we voor de derde keer gaan tanken deze vakantie.

Hoe het komt weet ik niet maar deze camper is wel heel erg dorstig, andere jaren fluctueerde het verbruik tussen 1 op 3,4 en 3,7. Met deze zitten we nu tussen 1 op 2,2 en 3.0 gemiddeld dus op 2,8.

Het laatste stuk vanaf Kayente rij ik weer naar de camping een stukje van 38 km.

We zijn er inmiddels ook achter dat de Native people (indianen) nog steeds erg voorzichtig zijn met Corona, overal moet je hier nog steeds mondkapjes op helaas, zelfs tijdens de vanavond geplande open jeepsafari door de valley moeten we dit rotding op.

We zijn al om 12:30 uur op de camping en staan we op een prachtige plek op deze camping in Gouldings en we worden om 18:10 uur opgehaald voor de zgn. Sunset tour van ruim 2,5 uur.

Voor die tijd hebben de dames de was gedaan want daar was nu mooi de tijd voor.

Wij mannen zijn met veel belangrijkere zeken bezig natuurlijk.

Uiteraard eerst gegeten voor de tour, vandaag Macaroni met slaai, smaakte prima.

De tour start precies op tijd, we zijn met maar 8 personen.

Het is een ongelooflijke slechte weg door de Valley maar met prachtige vergezichten.

Ik vraag mij toch echt af hoe wij in 2007 samen met onze zoon Richard met de camper hier de zgn 17 Miles drive gereden kunnen hebben. Volgens onze gids heeft hij hier ook nog nooit een camper zien rijden.

En hij kijkt mij ongelovig aan, ik besluit als bewijs hem een paar foto’s te laten zien die ik van mijn NAS server ter plekke kan downloaden. Ik weet daarna niet of hij mij bewonderend aankijkt of hij mij als totaal geschift beoordeeld.

Maar goed de tour is prachtig, alhoewel hij toch een stuk korter is dan die wij in 2012 met mijn broer Paul en zijn vrouw Mechtild hebben gedaan.

Inmiddels is de temperatuur ook behoorlijk gezakt, gelukkig hebben we, voor het eerst overigens in deze reis, een lange broek en tevens de fleece jacks aan.

Als de zon dan helemaal onder is brengt onze gids ons terug naar de camping, wat toch nog wel zo’n 15 minuten rijden is en dat in een open auto waar we inmiddels bijna uit waaien.

Ik kreeg een Dej-Vu van onze busreis in Las Vegas van een paar dagen geleden, waar de airco op standje Spitsbergen stond.

Iets na negenen zijn we terug en kunnen we aan de koffie.

Tot morgen dan gaan we naar Moab