Dag 22 de laatste loodjes doen het meeste pijn.

Vandaag rustig opgestart en daarna naar een simpel ontbijt zaakje gelopen net om de hoek op van Nes Av, deze werd ook gerund door zoals heel veel horeca, Chinezen.

Ook niet zo gek in deze stad wonen er wel 100.000 nl. Op NewYork na de stad met de grootste Chinese gemeenschap van Noord Amerika.

Hierna met de auto vertrokken voor de 42 miles drive dwars door San Francisco, deze gps tour brengt je langs alle bekende en minder bekende bezienswaardigheden en mooie plekjes van de stad. Was nog wel een hele tour om de start van deze rit te vinden op mijn Garmin, mede doordat mijn kaartmateriaal van 2020 is en de wegen hier nogal gewijzigd zijn. Maar uiteindelijk via een omweg toch van start gegaan. Vind het nu nog steeds onvoorstelbaar dat we deze stadstour in 2009 met onze toen ook al 10 meter camper hebben gereden samen met Berrie en Anneke.

Het is maar goed dat we gisteren de Golden Gate Bridge al bezocht en vanuit alle mogelijke hoeken hebben bekeken. Want vandaag ligt hij volledig in de mist en is een mooi plaatje maken er niet bij.

Als we zo de hele dag hebben rond gereden met uiteraard ook een koffiestop met wat lekkers, is het inmiddels 17:00 uur en rijden we in de spits in het zakencentrum tussen de hoge kantoorgebouwen, bijna wolkenkrabbers. Nou ja rijden, we staan meer stil dan dat we rijden en de navigatie slaat totaal op hol, zelfs op de telefoons gek genoeg.

Na een uur zo aanmodderen, terwijl we nog slechts zo’n 5 km te gaan hadden van de route, deze maar afgebroken en de 3 km naar ons hotel ingesteld.

Hierna naar Polkstreet gelopen en een restaurant gezocht, mijn favoriete Beierse Schnitzel restaurant zag er helaas uit of het was dichtgetimmerd. Ook wel verdiend eigenlijk want $60 durven vragen voor een overigens perfecte Schnitzel is natuurlijk misdadig :-)

Hierdoor kwamen we toch bij een andere allochtoon terecht, nl een Turks eetgebeuren.

Deze verkocht o.a. Chicken Kebab, dus daar maar gegeten en was best lekker.

Hierna nog langs de Starbucks voor een lekkere kop koffie, helaas die was om 18:00 uur al gesloten. Dan maar zonder koffie naar het hotel.

Ohja en voor ik het vergeet, iedereen die de moeite heeft genomen om te reageren wil ik hartelijk bedanken, ik heb helaas niet de tijd gehad om persoonlijk op al jullie leuke en positieve reacties te reageren, we hebben het zeer op prijs gesteld.

Morgen om 14:30 uur vliegen we met vlucht UA968 naar huis.

Nog ff wat cijfertjes van de camperreis

Afgelegde afstand 2836 mijlen = 4563 km

Verbruikte benzine 305 Gallons = 1155 liter

Aantal malen getankt 12x, waarbij we al gingen tanken als tank pas half leeg was.

Gemiddeld verbruik 1liter op iedere 3,9 km.

Dag 21 Terug onder de mensen

Allereerst bedankt iedereen die ons een goede thuisreis wenst.

Maar ik heb nieuws voor jullie, we blijven nog 2 dagen in San Francisco en vliegen woensdag pas naar huis.

Dus zolang blijf ik jullie minstens ook nog bestoken met mijn l.lverhalen.

Maar goed, vanmorgen vroeg uit de camperveren, 6:30 uur maar liefst.

We hoeven slechts 22 km te rijden naar de inleverlocatie maar ik wil er zo vroeg mogelijk zijn. Ik ben nu eenmaal een man van op tijd komen. We ruimen de camper verder op, gooien alles wat niet meer nodig is in de container incl alle voedingsmiddelen die over zijn, alleen de 3 aangeschafte koekenpannen met antiaanbaklaag en nog wat andere onaangebroken zaken zetten we bij de verhuurder op een plank zodat iemand anders deze spullen kan meenemen.

We dumpen de zwarte en de grijze afvalwater tanks in deze zelfde volgorde, wat heel belangrijk is.

Uiteraard moeten we de camper met een volle benzinetank inleveren, dus ook voor de laatste keer gaan tanken met deze rijdende draaikolk. Er gaat maar liefst voor $263 bij, ik moet zelfs 2x mijn creditcard aanbieden want die sloeg af bij $175.

En nee de tank was zelfs nog niet onder een kwart gedaald. De rust zal bij mij hieromtrent pas terugkeren als ik met onze hybride Yaris weer ga tanken die zo maar 1 op 25 verbruikt.

De camper wordt geïnspecteerd en goed bevonden, wat wij ook niet anders hadden verwacht.

Wel had ik mij voorbereid op een discussie over de draaiuren van het aggregaat die intussen op 0009 stond, het konden echter nooit meer uren zijn dan hooguit 40 minuten.

De urenteller stond bij vertrek ook al op 0004, maar op het afhaal formulier staat 1 uur.

Ik vertel dit de medewerker en die zegt er naar te zullen kijken.

Als hij dat doet, blijkt de teller niet op 0009 te staan maar op 000.9 dus nog minder dan 1 uur.

Ach, lezen bij slechte verlichting is nu eenmaal niet mijn sterkste kant.

Ik raak intussen ook nog in gesprek met een oude bekende van ons bij Road Bear.

Dhr Aldi Vervaeke een Belg die hier sinds 2006 werkt en die wij in 2007 hebben leren kennen.

Na dit alles worden we naar de autoverhuurders lokatie gebracht op het vliegveld.

Hier blijkt bij Avis een gigantische rij mensen te staan wachten voor een auto, we sluiten maar achteraan. Na een aantal minuten wachten, kijk ik op mijn reserveringsformulier en zie dat ik niet bij Avis heb geboekt maar bij Alamo…….En bij dit loket staat helemaal niemand! Foutje bedankt dus.

We krijgen een donkerrode Full Size Chevrolet Malibu mee in een donkere garage, met geen mogelijkheid is te zien of deze misschien al enige schade heeft.

De koffers passen er ondanks de Full Size niet allemaal in, dus eentje dan maar op de achterbank tussen de dames in.

Als we ermee in de zon komen lijkt het wel of deze auto in gebruik is geweest bij een vertegenwoordiger van schuurpapier, die zijn producten hierop heeft gedemonstreerd.

Maar goed ik sta er bekend om altijd wat te zeuren te hebben, dus we gaan zien of het discussie na het inleveren zal opleveren.

Hiervandaan rijden we de 22 km naar Downtown SF, ondanks dat we te vroeg zijn om in te checken gaan we toch even langs ons hotel om die onmogelijke koffer van de achterbank kwijt te raken. Hierna direct door naar de Golden Gate Bridge waar we diverse mooie uitzichtpunten bezoeken, echter het mooiste uitzichtpunt vanaf een berg is nogal een dingetje, de verkeersituatie aldaar is totaal veranderd, en om daar nu te kunnen komen moeten we kilometers omrijden zelfs via een smalle lange tunnel waarvan de doorgang zelfs door verkeerslichten wordt geregeld, war weer wachtrijen oplevert, waarom dit is veranderd, heb ik werkelijk geen idee van. Misschien heeft

de inmiddels wellicht wat seniele Joe Biden zich met het verkeersplan bemoeit.

Na dit emotionele en bij sommige mensen tranentrekkende hoogtepunt zijn we eerst naar het beroemdste straatje van SF gereden en er zelfs vanaf gereden Lombard street genaamd. Hierna ingecheckt bij ons motel.

Ik zou het willen classificeren met ligging t.o.v. afstand tot Centrum 4*, ruimte kamers 1*, afmeting bedden 1*, badkamer 1*, reinheid 3*, parkeermogelijkheid 5*, prima dus want je auto kwijtraken is tenslotte het allerbelangrijkste in deze stad :-) .

Hierna naar het centrum gelopen, dit kon omdat we nu geen NL sticker op onze auto hebben natuurlijk:-)

Hier een paar uurtjes rondgekeken bij Fishermenswarf en Pier39, de zeeleeuwen daar bekeken en lekker wezen eten bij een Chinees met Italiaanse menukaart of een Italiaan met uitsluitend Chinees personeel.

Na terugkomst in ons paradijs, besloten om nog ff naar Twin Peaks te rijden om in het donker het mooie uitzicht over de stad te kunnen zien, een afstand volgens mijn navigatie van slechts 7 km.

Ook hier gooiden de verkeersplannen echter roet in het eten, de weg naar boven via onze route bleek ook afgesloten, na het nodige zoekwerk uiteindelijk de weg naar de top gevonden en kunnen genieten van het prachtige uitzicht.

Op de terugweg zien we veel mafketels, randdebielen en vermoedelijk zwervende drugsverslaafden die uit hun holen te voorschijn zijn gekomen

Benieuwd wat ons morgen gaat brengen.

Dag 20 Als sterren aan de hemel staan

Vandaag echt de laatste vakantierit, want morgen slechts de rit van 21 km naar Road Bear onze verhuurder.

Gisteren tevergeefs op zoek geweest naar een Propaan gas vul station, nu blijken we dat gewoon op onze camping te kunnen doen.

Vandaag zo’n 159 km met daarin een van mijn favoriete wegen hier in Californië, Mount Hamilton Road, wel een beetje jammer dat hij deze naam heeft, had Mount Verstappen Road een stuk leuker gevonden.

Deze weg slingert zo’n 80 km over Mount Hamilton en zijn omgeving.

Bovenop de berg staat het Lick Observatory de op 2 na grootste sterrenwacht telescoop van de wereld.

Dit is tijdens onze motorreisjes altijd een vaste pauzestop en om van het uitzicht te genieten.

Vandaag staan we echter helemaal in de mist en zien we geen hand voor ogen helaas.

Ik maak hier zoals altijd ook gebruik van het toilet, als ik net lekker zit te rusten, want mijn vader zei altijd al, poep je niet, dan rust je toch. Roept Alie dat ze het trapje op zijn zodat ik weet waar ze zijn.

Ik ben hier nl zelf nog nooit opgelopen gek genoeg. Wat blijkt hier is een complete presentatie te bewonderen over de historie en ontdekkingen die hier gedaan zijn. En deze sterrenkijker staat hier al sinds 1800 zoveel. Er is zelfs een souvenirwinkel waar ze ook koffie verkopen die weliswaar niet te pruimen blijkt maar toch.

Om 12:30 uur is er zelfs de mogelijkheid om de kijker in die gigantische koepel te bekijken.

Dus maar even gewacht om dit spektakel mee te kunnen maken.

Het blijkt inderdaad een kolossaal apparaat te zijn, alhoewel ik geen idee heb wat groot is voor zo’n ding.

De jongeman die er van alles over verteld is jammer genoeg nauwelijks te verstaan vanwege de echo in deze koepel en hij gaat maar door en door en door.

Na meer dan een half uur zuchten en kreunen en ik vooral wachtend op een of andere demo met die kijker, besluiten we toch maar te vertrekken midden in zijn verhaal.

Het is nog best een hele toer om zonder schade deze berg met zo’n camper over te rijden.

Af en toe slaat de achterkant ook op de grond en ik moet vele bochten nemen via de linkerrijbaan, een keer zelfs achteruit moeten steken om erdoor te kunnen komen. Is toch net iets lastiger dan met de pickup met aanhanger waarmee ik of mijn maatje Berrie dit normaal doen.

Na dit mooie hoogtepunt van de dag, aangekomen op onze vanuit Nederland reeds gereserveerde camping in een prachtig natuurgebied aan de oostkant net buiten San Francisco. Anthony Chabot Campground genaamd….familie van misschien?

We ruimen alles zoveel mogelijk op en maken de camper van binnen schoon, morgen nog even de afvaltanks legen en de benzinetank voor de laatste keer vol gooien, kan nog net voor ons faillissement wordt uitgesproken hopen we?.

Morgen verder

Dag 19 Wel blijven opletten Hansje

De een na laatste dag met de camper, na een rustige nacht bij het circuit van Laguna Seca is het al vroeg in de morgen een komen en gaan van bussen en Porches. Precies om negen uur braadt het lawaai los van de racewagens op het circuit, het is zaterdag dus vermoedelijk zijn er dit weekend races hier gepland, jammer dat we weg moeten want vanaf de camping hwb je een prachtig zicht op het circuit.

Aangezien we vandaag maar zo’n 170 km hoeven te rijden en mijn Navigatie zegt dat we al om 11:00 uur op het eindpunt zullen zijn, moet ik wat extra’s verzinnen. We besluiten om de 17 miles drive door de jetset buurt van Monterey te gaan rijden, als je door deze buurt wilt kom je echter eerst langs een kassa waar je $11,25 moet aftikken om überhaupt de buurt in te mogen. Ik zie direct winstkansen voor mijn buurtje in Amersfoort om hier ook een kassa aan het begin van onze straat te zetten en iedereen te laten betalen die erdoor wil.

We zien de ene golfbaan na de andere en vele kapitale huizen aan zee welke overigens alweer in de mist ligt helaas en we komen ook langs Pebble Beach, o.a. bekend van de klassieke autoshows, o.a. vaak te zien in de tv serie Chasing Classic Cars.

Het absolute hoogtepunt is echter wel de Lone Cyprus, dit is een boom op een rots in zee en de meest gefotografeerde boom van Amerika. Ongelooflijk dat hier een speciaal uitzichtpunt voor is ingericht met parkeerplaats. Zie de foto’s voor dit absolute wereldwonder.

Hierna maar weer eens wezen tanken en gezocht naar een Propane vulstation, wat niet echt een succes was, want dat hebben we niet kunnen vinden, wel om flessen om te ruilen maar dat gaat nu eenmaal niet. Morgen nog maar eens proberen, want voor het inleveren moet deze 100% gevuld zijn.

Hierna via een mooie route naar de camping gereden in Patterson langs de I5.

De campingbaas is een luie extreem obese grappige man, helaas wel een Trump fan.

Hij wijst ons mondeling plek 103 toe zonder verdere toelichting en zegt kom over een uur maar terug voor de registratie.

We beginnen alvast een beetje met opruimen en schoonmaken van de camper en inpakken van de koffers met de zaken die we niet meer nodig denken te hebben.

‘s Avonds gaan we eten bij Denny’s, prima voer weer.

Hier toch nog wel een behoorlijke blunder begaan. Bij het betalen van de rekening met de creditcard schrijf je vaak de verplichte tip,van 15 tot 20% op de creditcard bon, waarna het bedrag wordt aangepast naar het bedrag incl tip.

Deze tent heeft echter een voor mij nieuw systeem en de pinautomaat vraagt of je tip wilt geven. Ik druk dus op ja, en de dame zegt nu moet u het bedrag invullen.

De rekening bedroeg $70,74, ik vul dus in $83,74 omdat ik denk $13.00 tipte geven, toch ruim 18% dit alvast voor de criticasters. Prima, tramactie gelukt, wilt een receipt vraagt de dame, uiteraard wel voor mijn administratie. Kom ik buiten kijk op de bon , blijk ik $70,74 te hebben betaald voor het eten en $83,74 fooi te hebben gegeven. Ik ben GVD Caransa niet zou een goede vriend van mij zeggen. Dus weer naar binnen, de manager erbij, die alles weer teruggedraaid…..zegt ze? En de rekening naar $83,74 gezet. Helaas is dit in mijn ING App nog niet te zien,dus maar ff een paar dagen zuur kijken.

Nu weer aan het bier om ons mogelijke verlies te vergeten.

Doei.

Dag 18 ff doorzoeken dan maar

Na een slechte nachtrust vanwege het ontbreken van de stroom en het hierdoor moeten doorstaan van een snurkconcert door de rest van de ca,per bewoners.

Werden we ook nog geconfronteerd met zeer slechte en weinig sanitaire voorzieningen, want de meesten douches waren afgesloten en de enkele die het deed waren de kranen van defect.

Dus maar besloten pm het douchen voor een keertje over te slaan, geeft niets want we hebben tenslotte ARKO (Alle Ramen Kunnen Open).

Om 8:30 uur aan de tocht van vandaag begonnen, zo’n 265 km over Highway 1 die ons langs de oceaan voert. Volgens sommigen de mooiste weg van de USA. Onze eerste stop is al na zo’n 9 km bij het bezoekerscentrum van Hearst Castle. Dit is een huis gebouwd door William Patrick Hearst in de meest weelderige bouwstijlen die je maar bedenken kunt. Wa dit jaar ook nog 100 jaar bestaat. Wij laten het huis als cultuurbarbaren aan ons voorbij gaan en beperken ons tot het gratis toegankelijke museum waarbij de foto’s ons voldoende vertellen, nl walgelijke over de top architectuur wat mij betreft. Gelukkig was de koffie we heel acceptabel en hebben we die buiten op een voor mij bekend plekje opgedronken.

Na dit bezoek naar een strand gereden waar het hele jaar door honderden zeeolifanten liggen, deze liggen hier om zich van hun vacht ontdoen en een nieuwe te fabrieken. Een soort van Ranger legt ons het hele natuurlijke gedrag van deze bijzondere dieren uit. Het is echter nog steeds onbekend waarom deze beesten juist hier alleen komen.

Vervolgens weer verder nu naar Ragged Point Inn een mooi uitzichtpunt met daarbij een openlucht snackbar waar we meteen een frietje kopen en heerlijk aan een tafeltje in de zon opeten. Hier is ook een tankstation welke je beter kunt mijden, aangezien de prijs per Gallon bijna $8 is.

Ook besluit ik hier ook maar eens te gaan bellen voor campings voor de komende 2 nachten.

De eerste bij Monterey is al vol, de man adviseert mij 2 andere campings te proberen waarvan een aan het strand, dezelfde waar wij met onze goede vrienden Berrie en Anneke jaren geleden ook hebben gestaan. Als ik echter de prijs voor een nacht zie $175 is de keuze snel gemaakt om deze camping rustig in de zee te ,aten zakken wat ons betreft.

De 2e optie is een camping in Laguna Seca, dit komt mij ergens bekend voor. Is dat geen race circuit? We moeten hiervoor rechts afslaan in Carmel at the Sea, de woonplaats van Clint Eastwood en voormalig burgemeester van deze plaats. Overigens is hij deze week 92 jaar geworden las ik.

Hier kunnen we na een ellelang telefoontje waarbij ik al mijn gegevens incl huisadres 3x moet spellen terecht voor $65

Na zo’n 25 km door een prachtig heuvelachtig terrein komen we aan op inderdaad een racecircuit met daarbij een mooie camping met een nog mooier uitzicht op de omgeving.

Wel horen we veel racegeluiden en overvliegende vliegtuigen. Maar dat zal vanavond vast wel ophouden.

En inderdaad nu ik dit om 23:15 uur lig te typen in bed, is het muisstil.

Het sanitair hier ziet er ook top uit dus morgen lekker weer douchen en kunnen de ramen weer dicht.

Voor morgen ook al een camping in Patterson gevonden.

Nog slechts 3 nachte te gaan in de camper incl. deze.

Dag17 soms zit het mee en soms zit het een klein beetje tegen.

Vanmorgen vertrokken van de camping in Fresno, nou ja camping, het was mee een trailer trash kamp, weliswaar met bewoners met dure en soms nagelnieuwe pickup trucks, maar dus veel vaste bewoners. Eerst ff naar de Honda dealer voor een setje remblokken voor de Goldwing van Richard want die zijn hier veel goedkoper dan in Nederland.

Dat valt echter nog niet mee om daar te komen die Dealer zit slechts 1,2 km van onze camping de weg heeft echter 4 rijbanen en linksaf is niet mogelijk. Ff draaien met die camper is niet echt makkelijk als je daarbij de hele breedte van de weg nodig hebt.

Dus besluit Gerrit om maar een rondje door de stad te rijden tot we weer in de juiste richting rijden en langs de Honda dealer komen.

Als we de oprit oprijden slaat voor de zoveelste keer de achterkant met de hiervoor bedoelde beugels onder de camper op de grond, dit is iedere keer weer schrikken.

De camper heeft zo’n lange oversteek dat bij het minste of geringste kuiltje de achterkant op de grond slaat met een rotklap. We zijn ieder keer ook bang dat de achterwielen hierbij van de grond komen en we vast blijven staan.

Affijn , ik naar binnen voor de remblokken, een gigantische motorzaak overigens waar de HD dealer in Las Vegas nog een puntje aan kan zuigen.

Een aardige verkoper helpt me, ik vraag uiteraard eerst wat die remblokken kosten. Zoals alles hier zijn ze nu duurder dan in Nederland, terwijl ze een jaar of 3 geleden nog een derde kostten van die in Nederland. Ik bedank de vriendelijke man voor de moeite en verlaat de zaak, nu moeten we die parkeerplaats weer verlaten, we durven er niet af te rijden vanwege de oversteek. We rijden wat heen en weer en draaien net zo lang tot we een plekje vinden waar de uitrit iets vlakker is, ondanks dat toch weer een rotklap. Alle moeite voor niets dus, ze zeggen dan G.d straft meteen.?

Maar goed, nu eindelijk op weg voor zo’n 265 km naar de kust.

Het eerste stuk is best saai, over de 4 baans Freeway 41.

Halverwege wordt het mooier, veel fruitboomgaarden en daarna de typische kale Californische heuvels met daarop slechts geel gras en geen enkele boom of struik.

We zien ook nog een paar Jakhalzen lopen en schieten een paar vermoedelijk wazige foto’s.

We rijden richting Morro Bay maar ik heb een camping gepland in Hearst San Simeon State Park.

Op zich een prachtig plekje, helaas hebben we echter geen stroom en water aansluiting, daar kom ik echter pas achter als ik de $35 al heb afgerekend.

Op zichzelf niet zo heel erg want we hebben alles aan boord. ware het niet dat ik ‘s nachts stroom nodig heb voor wat speciale instrumenten. Ik denk echter hierop voorbereid te zijn met de vel kabeltjes en adapters van 5 naar 12 en van 12 naar 220 volt. Maar helaas of de kabels zijn te kort of het vermogen onvoldoende. Dan vannacht maar het betere handwerk betrachten vrees ik.

Wat misschien nog wel erger is dat het koffiezetapparaat ook niet werkt, het aggregaat opstarten vinden we gezien de herrie niet gepast. Dus maar weer met fluitketel en opschenken aan de gang, wel snel opdrinken want het warmhoudplaatje werkt ook niet uiteraard.

Uiteraard is er ook geen Wifi en zelfs geen telefoonontvangst.

Dus mochten jullie ongerust zijn geweest over ons, wat ik me overigens niet kan voorstellen.

Dit bericht dus een dag later pas.

Groetjes van ons

Dag 16 Een rustige dag

Na een goede nacht vanmorgen iets over negenen weer vertrokken, terug naar waar we vandaan kwamen nl Yosemite National Park. Gisteren werden we al gecontroleerd op onze 3 dagen geldige permit die sinds vorig jaar is ingevoerd, we hebben gisteren dan ook een sticker op de voorruit gekregen waardoor we nu zonder verdere controle naar binnen kunnen.

Helaas is een van de mooiste delen nl Glacier Point, het hele jaar afgesloten vanwege werkzaamheden. We rijden daarom door naar Mariposa Grove Road, hier moeten we de RV parkeren en met een shuttle bus verder. We maken daar een korte wandeling tussen de reuzen Sequoia bomen met als hoogtepunt de Giant Grizzly.

Hij is immens maar toch nog niets vergeleken met de General Sherman in Sequoia Nat Park.

Hierna verlaten we toch al snel het park weer en rijden Linea Recta naar Fresno waar we voor de laatste keer een Walmart bezoeken voor de nodige proviand. We moeten nu toch op gaan letten wat we kopen want er rest ons nog maar 5 dagen met de Camper. Yvonnen en ik zijn vooral druk met overleggen over hoeveel bier we nog nodig hebben, we nemen geen onverantwoorde risico’s en slaan ruim in. Alie en Gerrit doen hetzelfde met de sla en wortels.

Ook valt het op dat hier veel zwervers lopen en zelfs wonen op de P plaats onder de bomen. Dus alles maar extra goed afgesloten en camera’s etc. uit het zicht gelegd we weten sinds het telefoon debacel wel een goed plekje. Hieraan merk je dat we het echte toeristische gebied uit zijn, we zijn nu nl in Californië en op weg naar de kust waar ons nog een paar mooie dagen rest langs Highway 1.

De camping van vandaag heb ik niet gereserveerd en ligt in de stad vlakbij drukke lawaaiige wegen.

Als we aankomen net voor 5en is de receptie al gesloten en een zelf check in is niet aanwezig helaas.

Als ik alle prikboren met info sta af te zoeken naar meer info gaat plots de deur toch open en wil een vriendelijk mevrouw mij toch van een plekje voorzien. Ze vraagt of ik discount opties heb en noemt AAA, Senior people en Defensie medewerker.

Ik antwoord lachend dat ik die alle drie heb alhoewel ze gezien mijn uiterlijk over die 2e wel twijfelde :-) en we krijgen een mooi plekje.

Vanavond hebben de dames voor het eerst een paar diepvriespizza’s in de oven gebakken, was best te eten. IJs en yoghurt toe. Nu Yvonne en ik aan het zo verdiemde bier want die Pizza krijg je me een partij dorst van

Tot de vlogeunde kier

Dag 15 Geen paniek en niet alles is wat het lijkt

Zoals verwacht een koude nacht gehad, gelukkig waren de dekbedden voldoende warm, dat hebben we in het verleden ook wel anders meegemaakt met mijn zus Jacqueline en zwager Hans, toen moesten we ‘s nachts de kachel aan hebben. Toch bij het opstaan voor het eerst de Heater opgestookt. En vandaag maar de lange broeken en truien met lange mouwen aan. Het douchen ging hier met muntjes, 5 minuten spetteren voor 1 muntje.

Past goed in de gasleverings problematiek van Nederland en Europa. Dus ben van plan thuis ook muntjes in te gaan voeren. In het kader van de milieuproblematiek heb ik ook goed nieuws te

melden, met name voor onze portemonnee. Het hoge verbruik van de camper 1 op 2,8 bleek niet helmaal juist te zijn. Aangezien Gerrit vroeg hoeveel km we al achter ons hadden en ik antwoordde met 1850 km volgens ons Excel bestand, riep dit toch enige vragen op bij Gerrit en bij mij, aangezien dit er toch al zo’n 3200 moesten zijn. Blijkt er dus een formule fout in mijn bestand te zitten, veroorzaakt met knippen en plakken vermoedelijk. Sorry Gert maak dit soort fouten (bijna ) nooit.

Na aanpassing blijkt het verbruik in een klap gedaald te zijn naar 1 op 4, we lopen dus ineens helemaal binnen.

Zo bovenstaande onzin maar weer laten voor wat het is en over naar de dag.

Na een ontbijt incl echt Nederlands krentenbrood van Eric Schat’s bakkerij van gisteren, rond 9:15 uur vertrokken voor een mooie rit van zo’n 200 km over de Tioga pas van 3200 meter hoog door Yosemite National Park van te voren een mail gehad dat er aan de ingang wel een vertraging van een uur kan ontstaan vanwege de nieuwe toegangsbeperkingen. Inderdaad moesten we wel enige tijd wachten maar een uur was best overdreven, ook veel wegwerkzaamheden waarbij ook de nodige wachttijden ontstonden. In het verleden ben ik hier tijdens zo’n wachttijd ooit in de auto in slaap gevallen tijdens een van mijn motorreisjes, toen ik wakker schrok bleek de file voor mij in geen velden of wegen meer te bekennen en de file achter mij stond nog geduldig te wachten omdat die geen zicht hadden op het verkeer voor mij vanwege de aanhanger die ik toen trok. Of niet dan Roy?

Maar goed leuk om weer terug te zijn hier. We rijden tussen de sneeuw hopen door, de pas is ook pas sinds 27 mei weer open. Na de pas rijden we de Yosemite Valley in, zo mooi hier die gigantische watervallen die zich van de bergen storten. Onder ander Upper Yosemite Falls en de Lower Falls zijn indrukwekkend, hier wandelen we dan ook naar toe nadat we ons het apenzuur hebben gezocht naar een passende parkeerplaats.

Hierna weer gedeeltelijk dezelfde route terug gereden naar een camping bij Groveland zo’n 30 km buiten het park. Onderweg hier naar toe echter ineens paniek, Gerrit is zijn telefoon kwijt met daarin zijn bankpas en rijbewijs. Hij weet zeker dat hij hem in de middenconsole heeft opgeborgen waarin nogal wat bakken zitten. Wij beiden alles nagezocht, geen telefoon. Paniek maakt zich van Gerrit meester, verloren? gestolen? We wisselen van bestuurder want Gerrit heeft geen rijbewijs meer dus. En ik op zoek naar een tankstation, maar aan mijn co-driver heb ik niets meer die ziet alleen nog maar donkere wolken. Overigens zou je denken dan bel je toch ff naar die telefoon, helaas geen bereik hier. Als ik met mijn arendsogen en met behulp van mijn navigatie dan eindelijk een tankstation heb gevonden, heeft Alie weer bereik en belt haar ongeruste broertje zijn telefoon.

Eureka we horen hem overgaan, maar waar dan? In de middenconsole dus. Maar nog kunnen we hem niet vinden, nog maar een keertje bellen dan maar. Blijkt er bovenin die middenconsole nog een verborgen schapje te zitten waar het klootte ding opligt.

De sfeer slaat bij vooral Gerrit direct om en als dank mag hij zelf naar de camping rijden.

We hebben een mooi plekje naast gezellige buren, Amerikanen met Nederlandse roots en aan de andere kant een Nederlands echtpaar op huwelijks reis.

Zo klaar……..voor vandaag.